Borkowska z Chomętowskich Aleksandra (1828–1898), literatka, urodzona w Usarzewie w pow. sandomierskim z ojca Franciszka, posła na sejm Królestwa Polskiego, i matki Franciszki z Orłowskich; otrzymała bardzo staranne wykształcenie. Wyszła zamąż za Józefa Dunin Borkowskiego i zamieszkała w dobrach Żelizna na Podlasiu. Mąż zmarł w trzy lata na cholerę; osierocona, wyjechała do Warszawy i rozpoczęła prace literackie wspólnie z J. Śmigielską. Napisała: Obrazki z życia świętobliwych Polaków i Polek (1859); Wspomnienia z przeszłości (1860), powtórnie wydane w r. 1877; Marja Klementyna Sobieska, opowiadanie o wnuczce króla Jana III (1861); Powieści i opowiadania dla młodego wieku (1874); Nad Bałtykiem; Panna Marychna z Oporowa. Wspólnie z M. J. Zaleską: Wakacje Janka i Zosi, książki do nabożeństwa: Ołtarzyk żałobny i Ołtarzyk codzienny. Ponadto napisała opowiadania historyczne druk. w »Rozrywkach dla młodocianego wieku«, wyd. przez Sewerynę z Żochowskich Pruszakową. Od r. 1861 do 1868 z J. Śmigielską wydawała »Kółko Domowe«. W r. 1864 rozpoczęła wydawnictwo »Kroniki Rodzinnej«. Dwutygodnik ten pod redakcją B. zamieścił wiele pierwodruków utworów i listów Z. Krasińskiego oraz pism i listów wybitniejszych pisarzy współczesnych, a między innemi »Listy z podróży« A. E. Odyńca. W licznych własnych artykułach, nigdy nie podpisanych, wskazywała kobietom sposoby oświecania umysłu, zachęcała do pracy na rzecz rodziny i społeczeństwa. W r. 1889 po śmierci M. J. Zaleskiej objęła redakcję »Wieczorów Rodzinnych«, które prowadziła do zgonu.
Jakkolwiek osobiście nie brała żywszego udziału w powstaniu styczniowem, jednak, serdecznie współczując ofiarom przemocy, czynnie i gorliwie niosła pomoc rodzinom więźniów i zesłańców. Ułatwiła ucieczkę wykonawcy zamachu na hr. Berga z pałacu A. hr. Zamoyskiego. Z jej braci starszy Władysław był badaczem historycznym, młodszy Stanisław, dr medycyny, ożeniony z córką poety A. E. Odyńca, Teresą, znany psychjatra, wzbogacił literaturę medyczną licznemi pracami naukowemi. Dzięki artykułom w »Kronice« i osobistym staraniom redaktorki powstały: Zakład siostry Julji dla kalek nieuleczalnych i Ochrona 27. pod wezw. św. Pawła. Z Agnieszką Hellwig obmyśliła sposób założenia Schronienia dla nauczycielek, zainicjowała Przytułek dla służących. Dzięki inicjatywie ciotki B-ej, Izabelli z Orłowskich Piłsudskiej, powstało w Warszawie Schronienie dla paralityków nieuleczalnych i Dom dla kobiet samotnych, które poparł hojnemi ofiarami Feliks hr. Sobański, wznosząc na ten cel trzypiętrowe gmachy przy ul. Nowowiejskiej nr 36. Po śmierci założycielki B-a wraz z hr. Łubieńską były głównemi opiekunkami zakładu. Zmarła 24 II 1898.
Ks. Henryk Cichowski